เสียงลวง !

สายลมแรงสะบัด พัดไพรพริ้ว
พฤกษาผกาปลิว ทิวไสว
เสนาะเสียงสำเนียงซึ้ง ตรึงหทัย
แว่วหวานกังวาลไกล จากไพรพรรณ

ประหนึ่งเสียงสวรรค์สร้าง แรมร้างทุกข์
ประสานเสียงเสริมสุข เกษมสันต์
ประสมเสียงเรียงร้อย สร้อยสัมพันธ์
ประดับตรึงใจมั่น มิคลาดคลา

ยาตราตามต้นเสียง เพียงใฝ่พบ
วาดฝันมั่นประสบ แสวงหา
ผู้ใดบรรเลงรื่น ชื่นชีวา
ยั่วยวนชวนใจข้าฯ พาเพลินพราย

เสาะแสวงแคลงฤทัย หลงไพรกว้าง
สุรเสียงพลันสูญสร่าง สิ้นสลาย
ยิ่งหลงลึกดึกดื่น ฝืนใจกาย
หลงกิเลศเข้าแล้วไซร้ หน่ายกมล

ลืมจุดหมายปลายทาง ที่หวังไว้
ปล่อยฤทัยไหวหวั่น พลันสับสน
เพียงเสียงแว่วจากจิตไซร้ ให้กังวล
จงพินิจจิตตน บนทางธรรม

นกขมิ้น

นกเอ๋ยนกขมิ้น เจ้าโบยบินจากพงไพร
สุดหล้านภาลัยมุ่งตรงไป ในธานี

หวังไว้เพียงเบื้องหน้า อาจดีกว่าวนาลี
ส่งเสริมเติมชีวี ในธานีศิวิไลซ์

นาครคงงามล้ำ คุณธรรมประจำใจ
ฝากฝังชีวิตไว้ หวังอาศัยได้หลับนอน

อาคารล้วนสูงใหญ่ แคบขวักไขว่ด้วยนิกร
รถราเร่งสัญจร เร่าแรงร้อนไม่รอรี

ฝุ่นควันกระจายทั่ว มืดหมองมัวดั่งราตรี
สายฝนปนธุลี ชลธีล้วนขุ่นดำ

ผู้คนไร้เมตตา ตามเข่นฆ่าให้ชอกช้ำ
เสียงปืนดังกระหน่ำ คุณธรรมอยู่หนใด

นกขมิ้นเจ้าสิ้นหวัง สิ้นกำลังด้วยทางไกล
นี่หรือคือเมืองใหญ่ ชีวิตไซร้สิ้นเสรี

ร่างน้อยพลอยร่วงหล่น จากฟ้าหม่นเหนือธานี
สู่พื้นปฐพี ฉากชีวีต้องปิดลง

อนิจจานกขมิ้น สลายสิ้นเป็นผุยผง
บินลับกลับป่าดง พนาพงเพียงวิญญาณ

ดอกไม้หลากสี

คืนวันผันผ่าน วันวานมิเคยหวน

ครุ่นคิดคร่ำครวญ รันจวนจิตมิวาย

ดอกไม้หลากสี ชื่นฤดีเฉิดฉาย

บุพฝาร่วงมลาย กลายเมล็ดเกล็ดดิน

หยั่งรากฝังพื้น หยัดยืนเหนือถิ่น

แทนต้นเก่าสิ้น ณ ดินอุดม

มวลมาลีเอ๋ย เจ้าเคยทับถม

บ้างลอยตามลม พรมพื้นธรณี

คืนวันผันผ่าน

อดีตกาลหลากสี

สุข-เศร้าชีวี

"ณ ธรณีใจ"