ราตรีรำพัน

ดวงดาวพราวทั่วฟ้า ชวนมอง
เดือนเด่นเห็นเรืองรอง เจิดจ้า
โสมสรรค์ส่องแสงทอง โดดเดี่ยว ไร้ดาว
ดุจดั่งดวงจิตข้า ขาดสิ้นคนเคียง.

รำพันรักร่ำไห้ โรยรา
จนจิตจำจากมา จบสิ้น
พานพบเพื่อพรากพา กรรมก่อ กงเกวียน
ขมขื่นปานดับดิ้น มอดม้วยชีวา

จากไกลใจห่วงเจ้า จำจร
ตราบชั่วนิรันดร รักเจ้า
แม้นมืดมิม้วยมรณ์ มอดหมด มฤตยู
เศร้าสร่างยังรอเร้า หลีกรี้รำไร

ให้กันดีกว่า

อย่ามัวหวัง ประโยชน์ใด จากใครอื่น
แต่จงยื่น หัตถ์เรา เข้าช่วยเหลือ
มี"ผู้รับ"เพราะ"ผู้ให้" ใคร่จุนเจือ
ร่วมกูลเกื้อ กอปรกิจ สนิทใจ

อาทิตย์เดียวดาย

สุริยันต์ส่องสว่าง กระจ่างฟ้า 
สรรพชีวาใต้หล้าร่วมอาศัย 
สุดภิภพจบนภาชลาลัย 
ไร้แสงใดฉายอาทิตย์ให้พิศองค์

แสงเดือนดาวมิอาจกล้าท้าอาทิตย์
ยามมืดมิดจึงแจ่มฟ้าพาให้หลง
สุริยาสง่าเสกเพียงเอกองค์
ไร้เพื่อนพงษ์วงศาบนฟ้าไกล