คืนไร้จันทร์

๐

ราตรีนี้ ไร้จันทร์ สรรค์สว่าง

ดาราลาง เรืองระยับ ลับเลือนหาย

น้ำตาริน สิ้นกำลัง ทั้งใจกาย

ฝันสลาย สิ้นแสง แรงโรยรา

หนทางไกล ไร้ความหวัง ประทังจิต

วิปริต มืดมน ทั่วดินฟ้า

เปรียบดาวเดือน เลือนดับ ลับนภา

ดั่งกายา ฤทัยท้อ รอวันตาย

๐๐

แม้ไร้เดือน มิไร้ดาว พราวสว่าง

แม้เลือนลาง มิสูญสิ้น เสื่อมสลาย

ดั่งความหวัง นำชีวา ไม่คลาคลาย

แม้เหนื่อยกาย มิสิ้นแสง แรงศรัทธา

แม้ทางไกล มิใช่หมด หนทางสิ้น

ทั่วแดนดิน มิสิ้นไร้ ไพรพฤกษา

จงต่อสู้ ต่อไป ใช้ปัญญา

เพื่อวันหน้า ฟ้าใหม่ ใต้แสงจันทร์

....................

๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๒

วันฟ้าหม่น

สายลมสงบแสนสงัดสิ้น ทั่วแคว้นแดนดิน

โรยแสงเรืองรองส่องใจ

เมฆฝนบนฟ้านภาลัย บดบังตะวันไว้

พงไพรพลันมืดหม่นมัว

ทุกทิศทึมเทาทาบทั่ว แสงส่องสาดสลัว

หมองมัวประหนึ่งใจเหงา

หวนคิดจิตจับอับเฉา ระกำค่ำเช้า

โศกเศร้าโศกาอาจินต์

มวลมิตรมากมายสลายสิ้น ทั้งขาดทรัพย์สิน

แดนดินถิ่นรักจากมา

ระทมขมขื่นอุรา ประดุจเมฆา

บทบังแสงสุริยาฉาย

เพียงแสงแห่งหวังยังพราย กำลังใจกาย

เสริมไว้ด้วยแสงศรัทธา

ริบหรี่ระเรื่อเรื่อยมา ดุจเดือนดารา

ประดับฟากฟ้าราตรี

อุปสรรคหมื่นแสนเท่าทวี รายล้อมชีวี

ศักดิ์ศรีมิเสื่อมสิ้นสูญ

แม้นสิ้นดาราอาดูร แสงจันทร์จำรูญ

ยังกูลเกื้อกำลังใจ

แม้นจันทร์ดาราสิ้นไป เฝ้ารอวันใหม่

ฤทัยมิสิ้นกำลัง

แสงเทียนชีวิตจิตประทัง รออรุณอุ่นหวัง

ดั่งวันฟ้าใสไผทงาม

องค์พระปฏิมา

องค์พระปฏิมา

.

เบื้องหน้าท่านสงบ สงัดเงียบ

แสงเทียนสลัว ส่องเครื่องบูชา มวลบุปผาเพียงรำไร

ควันธูปลอยล่อง สู่เวหาเบื้องบน ลับหายกลายอากาศธาตุ

.

ยามสายลมพลิ้วพัด

แสงเทียนระริกรัว ส่องสลัว เพ่งพิศสรรพสิ่งไม่ถนัดนัก

ควันธูปลอยระเรื่อย สุดแต่พระพายจักนำไป

.

ยามสายลมโบกสะบัด

แสงเทียนส่องสว่าง ลามลุกเครื่องบูชาทั้งปวง

ควันธูปกลายควันไฟ คละคลุ้งอวลอบ ตลบละลิ่วลม

.

ยามฝนพรม

เปลวเพลิงพลันมอดดับ เผยเพียงเถ้าธุลี

สายนทีรี่ไหล ชะสาดเศษเถ้าเป็นทาง สิ้นสูญสู่พื้นปฐพี

.

องค์พระปฏิมา

ท่านว่างเปล่า สงบสิ้น ไร้แสงเทียนและควันธูป

ปราศจากเชื้อไฟทั้งปวงเอย