๑
ยามเหมันต์ จันทร์กระจ่าง กลางผืนฟ้า
เดือนดารา ชวนพินิจ พิสมัย
เพียงสองเท้า ก้าวเกร็ง เร่งเดินไป
หวังอาศัย ไออุ่น จุนกายา
สายลมร้าว หนาวเหน็บ เจ็บเพียงนิด
แต่เจ็บจิต มิจางไป ให้กังขา
หนาวพระพาย โพยพัด สะบัดมา
มิเกินกว่า หนาวฤทัย ใจอาวรณ์
ฝ่าลมหนาว ก้าวไป ไม่ย่อท้อ
ดีกว่ารอ ไร้หวัง หลังสิงขร
ข้ามขุนเขา ข้ามนที สีทันดร
ด้วยสองกร สองบาทา ปัญญาครวญ
ความหวังเอย เคยสกาว ดั่งดาวดาษ
อย่าคลาคลาด เคลื่อนคล้อย ลอยลมหวล
จงโชติช่วง ในใจคน ชนทั้งมวล
มิเรรวน หวนมลาย ตามสายลม
๒
เสียงลมครวญ รัญจวนจิต ยิ่งคิดโศก
ดั่งสามโลก มืดมน ทนขื่นขม
แม้แสงทอง ส่องหล้า ข้าฯยังตรม
จำจิตจม ระทมทุกข์ สุขมลาย
ฝันเฟื่องใฝ่ ให้เพื่อนพ้อง ครองสนิท
ค้างครวญคิด คลาไคล ไร้สหาย
กลางนภา อาทิตย์ส่อง ผ่องประกาย
เหมันต์กลาย สลายสิ้น กลิ่นไมตรี
๓
กลางเหมันต์ วันฟ้าใส ใจสมสุข
ปลดเปลื้องทุกข์ ปลุกจิตไซร้ ให้สุขี
สุริยันต์ สรรค์ไออุ่น จุนชีวี
มิตรไมตรี ทั่วทุกทิศ จิตมั่นคง
มวลบุปผา ผกาปลิว เป็นทิวทุ่ง
กลิ่นจรุง เจริญใจ จนใหลหลง
พฤกษชาติ ดาษดื่น พื้นไพรพง
มองหมู่หงส์ วิหคงาม ยามอรุณ
ในบัดดล ฝนกระหน่ำ กรรมลิขิต
ทุกทางทิศ มิดมืดมัว ทั่วเขาขุน
พายุพัด ไพรภิน สิ้นการุณย์
อุทกหนุน ท่วมธรณ์ อาวรณ์ใจ
เนตรทั้งสอง นองน้ำตา อุราโศก
วิปโยก โลกระทม มิสมหมาย
ลืมตาตื่น ฟื้นจากทุกข์ แม้สุขวาย
มอดมลาย กลายฝันค้าง กลางเหมันต์
...
