สายลมสงบแสนสงัดสิ้น ทั่วแคว้นแดนดิน
โรยแสงเรืองรองส่องใจ
เมฆฝนบนฟ้านภาลัย บดบังตะวันไว้
พงไพรพลันมืดหม่นมัว
ทุกทิศทึมเทาทาบทั่ว แสงส่องสาดสลัว
หมองมัวประหนึ่งใจเหงา
หวนคิดจิตจับอับเฉา ระกำค่ำเช้า
โศกเศร้าโศกาอาจินต์
มวลมิตรมากมายสลายสิ้น ทั้งขาดทรัพย์สิน
แดนดินถิ่นรักจากมา
ระทมขมขื่นอุรา ประดุจเมฆา
บทบังแสงสุริยาฉาย
เพียงแสงแห่งหวังยังพราย กำลังใจกาย
เสริมไว้ด้วยแสงศรัทธา
ริบหรี่ระเรื่อเรื่อยมา ดุจเดือนดารา
ประดับฟากฟ้าราตรี
อุปสรรคหมื่นแสนเท่าทวี รายล้อมชีวี
ศักดิ์ศรีมิเสื่อมสิ้นสูญ
แม้นสิ้นดาราอาดูร แสงจันทร์จำรูญ
ยังกูลเกื้อกำลังใจ
แม้นจันทร์ดาราสิ้นไป เฝ้ารอวันใหม่
ฤทัยมิสิ้นกำลัง
แสงเทียนชีวิตจิตประทัง รออรุณอุ่นหวัง
ดั่งวันฟ้าใสไผทงาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น